Wij Nederlanders zijn direct en zeggen het liefst waar het op staat. Maar toen ik vele jaren geleden voor een Japans bedrijf werkte, heb ik de indirectheid van Aziaten leren kennen. Zo had ik een Japanse baas die een favoriete strategie had voor het omgaan met veeleisende collega’s, klanten, en eigenlijk iedereen die iets van hem wilde wat hij niet wilde geven.
Vertragen!
Ik werkte op een salesafdeling waar ongeveer 80% van onze tijd en energie naar 20% van de kleinere klanten ging. Zo was er een klant uit Malta die ons wekelijks een fax stuurde voor een kleine order. (Dit was nog voor de tijd van internet!)
‘Wat moet ik hier nou mee, vroeg ik dan aan mijn baas’,
‘Gewoon vertragen’, zei hij dan. ‘Zeg maar dat het niet op voorraad is, en als ze dan volgende week weer komen, hetzelfde zeggen.’
Ik had daar wel moeite mee. Ik had liever gewoon op z’n Nederlands gezegd: ‘nee, doen we niet’. Maar ik moet toegeven dat zijn strategie werkte. Op een gegeven moment kwamen de faxen in plaats van één keer per week, één keer per maand.
Gewoonten breken
Ik ben er achter gekomen dat vertraging erg goed werkt als je gewoonten probeert te breken.
Zittend achter de computer heb ik vaak de neiging direct naar mijn e-mail te gaan. Maar als ik deze neiging kan opmerken, kan ik mezelf te vertellen, “Zeker, kan je email gaan checken, over één minuut…” En dag ga ik verder met het schrijven aan een blogartikel. En als ik eenmaal daar aan het schrijven ben, merk ik dat de drang om mijn email te checken, weg is. Later kwam de neiging weer terug. Je kan wel raden wat ik toen deed: Vertragen
Soms zie ik iets leuks online wat ik echt wil kopen. Mijn oude gewoonte was om snel naar de site en de bestelling te plaatsen. Nu vertel ik mezelf: ‘Je mag het hebben … morgen.’ En als het dan devolgende dag is, meestal wil ik het niet zo erg meer. Ik zeg dan tegen mezelf: ‘Tuurlijk, Marco, maar wacht gewoon nog een dag.’ Vertragen.
Ik heb soms de drang om te snacken als ik thuis werk. Dat wordt vooral sterk op het einde van de middag zo rond 4 uur. Dan duik ik in koekjestrommel en blijf vervolgens met een zoet gevoel in mijn mond en een schuldgevoel zitten. Maar ook daar lukt het me steeds vaker om te vertragen. Ja, je mag een koekje hebben, maar ga eerst even het aanrecht opruimen, of ga eerst even naar buiten frisse lucht halen. En vaak luis ik door te vertragen de ‘snack-drang’ erin.
Je kunt facebook checken uitstellen door jezelf te vertellen dat je het over één uur kan doen.
Je kunt roken vertragen door jezelf eerst met iets anders bezig te houden.
Je kunt boos worden vertragen door het uitstellen van direct reageren en in plaats daarvan concentreren op je ademhaling.
Wat je niet wilt uitstellen is dat wat er voor jou echt toe doet: het creëren van mooie dingen, het helpen van mensen, het maken van een verschil, het opbouwen van iets, het waarderen van de kleine dingen in het leven.
